Z niekłamanym niepokojem obserwuję postępującą erozję fundamentów, na których opierała się nasza cywilizacja. Cnoty takie jak ambicja, dążenie do wielkości i skromność w ocenie własnych dokonań, zdają się odchodzić do lamusa, niczym przebrzmiałe arie w operze zdominowanej przez kakofonię banału. W ich miejsce wkracza nowe, przerażające zjawisko, które ochrzciłem mianem Syndromu Euforycznego Banału (SEB). Jest to stan, w którym najbardziej prozaiczne czynności, takie jak przygotowanie kanapki czy wyniesienie śmieci, urastają do rangi heroicznych czynów, godnych publicznego aplauzu i cyfrowych laurów. Czyżbyśmy jako społeczeństwo zatracili już zdolność odróżniania prawdziwego osiągnięcia od zwykłej, codziennej egzystencji?

Każdy z nas to zna. Spokojna partyjka w ulubioną strzelankę, plecy wygodnie oparte o fotel, chillout. Nagle sytuacja robi się gorąca. Zostajesz sam na trzech, a losy meczu spoczywają na twoich barkach. Co robisz? Nieświadomie, niczym zaprogramowany cyborg, pochylasz się do przodu, przybliżając twarz do monitora na odległość kilku centymetrów. Oczy szeroko otwarte, dłonie zaciskają się na myszce i klawiaturze. To właśnie “Pochylenie Gracza” – legendarna postawa, która, jak się okazuje, jest czymś więcej niż tylko dziwnym nawykiem. Najnowsze badania Instytutu Kognitywistyki Stosowanej i E-sportu (IKSE) w Pcimiu Dolnym rzucają na to zjawisko zupełnie nowe światło. I jest ono, delikatnie mówiąc, szokujące.

Pamiętam tę scenę. Długa, nieruchoma. Twarz aktora, na której rozgrywa się cała tragedia bitwy, którą właśnie przegrał w swoim sercu. Nie pada ani jedno słowo. Słychać tylko szum wiatru za oknem i ciche tykanie zegara, odliczającego sekundy do nieuchronnej decyzji. To była cisza cięższa od ołowiu, głośniejsza od kanonady. A dziś? Dziś w tym samym czasie ekranowym zmieściłoby się siedemnaście cięć montażowych, trzy eksplozje i porcja dialogu napisanego przez algorytm, który upewniłby się, że nasza zdolność do skupienia uwagi nie zostanie nadwyrężona bardziej niż przez trzydziestosekundowy klip w mediach społecznościowych. Czyżby pauza, ten najsubtelniejszy instrument reżyserski, została ostatecznie złożona na ołtarzu audiowizualnego ADHD?

Stajesz przed regałem. W jednej ręce trzymasz listę zakupów, święty graal racjonalności i finansowej dyscypliny. W drugiej – pusty koszyk, naczynie gotowe na przyjęcie dóbr wszelakich. A przed tobą on. Żółty, agresywny, krzyczący niczym trybun ludowy na wiecu – napis “3 w cenie 2!”. I tu zaczyna się dramat, godny antycznej tragedii, w której twoja logika walczy z pierwotnym instynktem łowcy-zbieracza.

Czy naprawdę potrzebujesz trzech litrów majonezu, skoro mieszkasz sam i jesteś na diecie? Czy zakup ośmiopaku papieru toaletowego o zapachu leśnej bryzy, gdy w domu masz jeszcze zapas z poprzedniej promocji, jest aktem przezorności, czy już syndromem oblężonej twierdzy? Witajcie w świecie promocyjnej schizofrenii, gdzie każdy wypad po bułki zamienia się w zaawansowane ćwiczenia z analizy matematycznej i psychologii tłumu.

Wszyscy znamy to uczucie. Odpalasz najnowszego „Cyberpunka” z włączonym path tracingiem, a Twój komputer zaczyna brzmieć jak startujący odrzutowiec. Wentylatory wchodzą na obroty, z obudowy bucha tropikalny żar, a rachunki za prąd szybują w stratosferę. Myśleliście, że to tylko niegroźny efekt uboczny pogoni za fotorealizmem? Błąd. Najnowsze badania wskazują, że możecie być nieświadomymi ojcami… zupełnie nowej formy życia.

Instytut Termodynamiki Stosowanej i Cyfrowej Rozrywki w Pcimiu Dolnym (ITSiCR) opublikował raport, od którego włos jeży się na głowie, a pot spływa po plecach – i to nie tylko z powodu temperatury GPU. Okazuje się, że wielogodzinne sesje gamingowe na potężnym sprzęcie tworzą pod naszymi biurkami unikalne mikroklimaty, które stały się kolebką ewolucji. Czy Twój PC to tak naprawdę zaawansowany inkubator?

Obserwujemy dziś zjawisko dalece bardziej niepokojące niż inflacja czy kryzys klimatyczny – cichą pandemię, która toczy tkankę społeczną od wewnątrz, zatruwając fundamenty ludzkiej autonomii i godności. Mowa o Syndromie Nieproszonego Mesjasza (SNM), pladze samozwańczych zbawicieli, którzy w każdym westchnieniu bliźniego doszukują się wołania o pomoc, na które odpowiadają z furią i zapałem godnym neofity. Czy ktokolwiek jeszcze pamięta o świętym prawie do samodzielnego popełniania błędów i wyciągania z nich wniosków?

Oto bowiem zwykła, codzienna interakcja międzyludzka przekształciła się w pole minowe, gdzie jedno zdanie o zmęczeniu czy drobnym problemie uruchamia lawinę „dobrych rad”, „sprawdzonych sposobów” i „jedynych słusznych rozwiązań”. Twój sąsiad staje się ekspertem od twoich finansów, koleżanka z pracy – inkwizytorem twoich wyborów żywieniowych, a wuj na rodzinnym obiedzie – prorokiem twojej kariery zawodowej. Każdy z nich dzierży w dłoni płonący kaganek oświecenia, gotów siłą nawracać cię na swoją wersję prawdy, nie bacząc na to, że twoja dusza wcale nie błądzi w ciemnościach.

W dobie, gdy transparentność życia publicznego staje się jednym z filarów demokracji, radni Gminy Przejrzyste Jutro postanowili przenieść tę ideę na zupełnie nowy, bardziej dosłowny poziom. Uchwała Nr CXXIII/45/2024 w sprawie “Standardów estetycznych i norm przejrzystości przeszkleń w budynkach mieszkalnych” wywołała wśród mieszkańców falę pytań, na które urzędnicy zdają się odpowiadać z olimpijskim spokojem. Czy troska o wspólną przestrzeń usprawiedliwia zaglądanie, a w zasadzie kontrolowanie, jak patrzymy na świat przez własne szyby?

Pamiętacie ten szelest? Ten subtelny ciężar w dłoniach, obietnicę ukrytą w fakturze papieru, zapowiedź uczty zakodowaną w kunsztownej typografii? Karta dań. Nie, nie spis potraw. Karta dań – prolog do symfonii smaków, pierwszy akt teatralnego doświadczenia, jakim jest posiłek. Dziś ten prolog zastąpił zimny, cyfrowy nekrolog: czarny, poszarpany kwadrat na białej naklejce, bezduszny portal do listy pozycji, która równie dobrze mogłaby być spisem części zamiennych do pralki. Czy to tylko postęp, czy może cichy zamach na duszę gastronomii?

W dobie, gdy oprocentowanie lokat bankowych przypomina błąd statystyczny, a emerytura państwowa ledwo wystarcza na opłacenie abonamentu RTV, rynek finansowy odpowiada na potrzeby mas. Oto on, lśniący niczym puchar z teleturnieju, produkt nowej generacji: Kwantowy Arbitraż Para-Walutowy (KAP-W). Firmy doradcze, których nazwy brzmią jak połączenie kancelarii prawnej z laboratorium fizycznym, obiecują seniorom złote góry i platynowe szczęki. Czy to rewolucja na miarę pierwszego przelewu internetowego, czy raczej powtórka z Amber Gold w wersji dla fanów science fiction?

Współczesny świat kocha minimalizm. Czyste linie, gładkie powierzchnie, ascetyczna biel. Wmawia się nam, że to synonim spokoju i porządku. Ale czy zastanawiałyście się kiedyś, co tak naprawdę kryje się za tą estetyczną rewolucją? Dlaczego w ciągu zaledwie kilku dekad porzuciłyśmy rzeźbione, dębowe komody naszych prababek na rzecz bezdusznych, laminowanych płyt, które pachną klejem, a nie lasem? Odpowiedź może Was zszokować. To nie jest przypadek. To zaplanowana operacja, którą nazywam ‘Wielką Meblarską Unifikacją’, mająca na celu odcięcie nas od pierwotnego źródła siły – wibracyjnej pamięci drzew.