Awangarda

W czasach, gdy każde westchnienie celebryty staje się instant-artem, a pikselowe projekcje na budynkach uznaje się za szczyt awangardy, łatwo przeoczyć prawdziwy, krwisty puls twórczości. Krwisty, a czasem nawet… kamienisty. Odkryjemy dziś wraz z Państwem postać, której dzieła nie wrzeszczą w mediach, lecz szepczą, a ich echo ma moc kruszenia granitowych serc pseudoznawców. Przygotujcie się na spotkanie z milczącym geniuszem, którego dorobek wciąż czeka na właściwe odczytanie – na spotkanie z Kazimierzem Mrokuńskim i jego „Szeptem Kamieni”.

W labiryncie współczesnej kultury, gdzie każdy piksel krzyczy o uwagę, a każda nuta dąży do komercyjnego apogeum, łatwo przeoczyć te ciche szepty, które niosą prawdziwą treść. Łatwo zapomnieć o iskierkach geniuszu, które tlą się poza światłem jupiterów, w piwnicznych zakamarkach, gdzie kurz historii miesza się z zapachem rozumu. I właśnie w takiej metaforycznej (i niestety, bardzo dosłownej) piwnicy, natknąłem się na zjawisko, które niczym meteoryt wpadło w moje estetyczne pole widzenia, rozświetlając mroki kulturalnej hipokryzji. Mówię o “Rewersach Pamięci” – zapomnianej instalacji Bogumiła Pustelnika, która niczym fatamorgana ukazała się oczom nielicznych w opuszczonej winiarni na obrzeżach Starego Miasta.

W epoce, gdzie algorytmy dyktują nam, co jest “warte uwagi”, a krótki, migotliwy filmik zastępuje godziny kontemplacji, coraz rzadziej zatrzymujemy się nad cichym szmerem historii. Lecz gdzieś pod warstwami cyfrowego kurzu, pod zwałami komercyjnej papki, wciąż pulsować mogą serca artystów, których wizja była zbyt subtelna, zbyt wymagająca, by wedrzeć się na billboardy. Dziś, drodzy czytelnicy, z drżeniem dłoni, niczym archeolog odkopujący artefakt zaginionej cywilizacji, przedstawiam Państwu Zofię Brzask – malarkę, która malowała nie tyle światło, ile jego nieobecność. Przygotujcie się na podróż w głąb cienia, bo to, co tam odnajdziemy, może na zawsze zmienić optykę, z jaką patrzycie na otaczającą nas rzeczywistość.