Etyka

Obserwujemy dziś zjawisko dalece bardziej niepokojące niż inflacja czy kryzys klimatyczny – cichą pandemię, która toczy tkankę społeczną od wewnątrz, zatruwając fundamenty ludzkiej autonomii i godności. Mowa o Syndromie Nieproszonego Mesjasza (SNM), pladze samozwańczych zbawicieli, którzy w każdym westchnieniu bliźniego doszukują się wołania o pomoc, na które odpowiadają z furią i zapałem godnym neofity. Czy ktokolwiek jeszcze pamięta o świętym prawie do samodzielnego popełniania błędów i wyciągania z nich wniosków?

Oto bowiem zwykła, codzienna interakcja międzyludzka przekształciła się w pole minowe, gdzie jedno zdanie o zmęczeniu czy drobnym problemie uruchamia lawinę „dobrych rad”, „sprawdzonych sposobów” i „jedynych słusznych rozwiązań”. Twój sąsiad staje się ekspertem od twoich finansów, koleżanka z pracy – inkwizytorem twoich wyborów żywieniowych, a wuj na rodzinnym obiedzie – prorokiem twojej kariery zawodowej. Każdy z nich dzierży w dłoni płonący kaganek oświecenia, gotów siłą nawracać cię na swoją wersję prawdy, nie bacząc na to, że twoja dusza wcale nie błądzi w ciemnościach.

Szanowni Państwo, Czcigodni Czytelnicy,

Z prawdziwą troską, a wręcz z naukowo uzasadnionym niepokojem, obserwuję kondycję polskiego społeczeństwa w sferze, która winna stanowić jego niezbywalny fundament: w relacjach międzyludzkich. To, co niegdyś było misterną siecią wzajemnego szacunku, głębokiego dialogu i autentycznej empatii, dziś przypomina raczej poszarpaną pajęczynę, rozrywaną przez wiatry cyfrowej bylejakości i medialnej kakofonii. Czyżbyśmy, jako naród z tak bogatą dziedzicznością kulturową i moralną, skazani byli na dekadencję komunikacyjną, gdzie serdeczny uścisk zastępuje “polubienie”, a wnikliwą konwersację – płytki komentarz okraszony szeregiem infantylnych piktogramów? Moja analiza prowadzi do wniosków, które mogą być dla niektórych niewygodne, ale są, ośmielę się rzec, fundamentalne dla naszej przyszłości.

Szanowni Państwo, Obywatele, Ludzie Dobrej Woli! Z głębokim ubolewaniem, graniczącym z duchowym cierpieniem, spoglądam na otaczającą nas rzeczywistość, gdzie z każdym dniem, niczym niszczycielska plaga, szerzy się fenomen, który śmiem nazwać “Cyfrową Apokalipsą Obyczajową”. Nie mam tu na myśli katastrofy o biblijnym wymiarze, lecz subtelny, acz bezlitosny proces erozji fundamentalnych zasad, które przez stulecia budowały fundament naszego człowieczeństwa.

REORIENTACJA MORALNA! Przez tysiąclecia społeczeństwo tkwiło w archaicznym błędzie, oceniając jednostki na podstawie ich czynów. To, co robisz, mówi nam o Tobie tyle, co kolor plastiku na obudowie Twojego routera – absolutnie nic, a w najlepszym wypadku, że lubisz niebieski.