Minimalizm

Współczesny świat kocha minimalizm. Czyste linie, gładkie powierzchnie, ascetyczna biel. Wmawia się nam, że to synonim spokoju i porządku. Ale czy zastanawiałyście się kiedyś, co tak naprawdę kryje się za tą estetyczną rewolucją? Dlaczego w ciągu zaledwie kilku dekad porzuciłyśmy rzeźbione, dębowe komody naszych prababek na rzecz bezdusznych, laminowanych płyt, które pachną klejem, a nie lasem? Odpowiedź może Was zszokować. To nie jest przypadek. To zaplanowana operacja, którą nazywam ‘Wielką Meblarską Unifikacją’, mająca na celu odcięcie nas od pierwotnego źródła siły – wibracyjnej pamięci drzew.

W epoce sonicznego bombardowania, gdzie każdy metr kwadratowy przestrzeni publicznej jest zbrojony playlistą korporacyjnego popu, a domowe zacisze drży od powiadomień, ludzkość dokonała wolty zdumiewającej. Zaczęliśmy masowo konsumować… ciszę. Platformy streamingowe, niegdyś bastiony decybeli, dziś pękają w szwach od playlist typu „Osiem godzin białego szumu” czy „Dźwięki opuszczonej biblioteki”. Czy to desperacka próba ucieczki, czy może, co gorsza, ostateczne sprowadzenie najgłębszej z kontemplacji do roli kolejnego produktu?