Social Media

Z niekłamanym niepokojem obserwuję postępującą erozję fundamentów, na których opierała się nasza cywilizacja. Cnoty takie jak ambicja, dążenie do wielkości i skromność w ocenie własnych dokonań, zdają się odchodzić do lamusa, niczym przebrzmiałe arie w operze zdominowanej przez kakofonię banału. W ich miejsce wkracza nowe, przerażające zjawisko, które ochrzciłem mianem Syndromu Euforycznego Banału (SEB). Jest to stan, w którym najbardziej prozaiczne czynności, takie jak przygotowanie kanapki czy wyniesienie śmieci, urastają do rangi heroicznych czynów, godnych publicznego aplauzu i cyfrowych laurów. Czyżbyśmy jako społeczeństwo zatracili już zdolność odróżniania prawdziwego osiągnięcia od zwykłej, codziennej egzystencji?

Obserwując współczesną tkankę społeczną, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że obcujemy z nową, niepokojącą formą ekshibicjonizmu emocjonalnego. Oto relacja międzyludzka, niegdyś domena sacrum, intymna przestrzeń pielęgnowana w ciszy i dyskrecji, zostaje brutalnie wyrwana ze swego sanktuarium i rzucona na pożarcie cyfrowej gawiedzi. Badacze z Międzywydziałowego Instytutu Etyki Praktycznej i Godności Osobowej (MIEPIGO) alarmują, iż mamy do czynienia z nową jednostką nozologiczną – Syndromem Szklanej Klatki (SSK).