Spoleczenstwo

Współczesny człowiek, wydawałoby się, nigdy nie był tak połączony. Sieci społecznościowe, komunikatory, wszechobecny internet – to wszystko miało zbliżyć nas do siebie, zniwelować bariery. Tymczasem, jako doświadczony badacz ludzkich dusz i stosunków międzyludzkich, muszę z przykrością skonstatować, iż obserwujemy zjawisko alarmujące: postępującą erozję głębi i autentyczności na rzecz cyfrowej fasady.

Prawdziwa bliskość, ta oparta na bezinteresownym dialogu i wspólnym przeżywaniu, wydaje się być wypierana przez efemeryczne gesty aprobaty, zwane potocznie ’lajkami’ czy ‘serduszkami’. Ten cyfrowy ołtarz, na którym składamy ofiary z naszej uwagi, coraz częściej przyjmuje formę pustego rytuału, pozbawionego głębszego sensu i zobowiązania.

Czyżbyśmy, zagubieni w wirtualnym zgiełku, zapomnieli o fundamentalnej potrzebie prawdziwej komunii, tej, która buduje, wzbogaca i uświęca nasze ziemskie pielgrzymowanie? Obawiam się, że odpowiedź jest alarmująco twierdząca, a konsekwencje tego duchowego regresu mogą być katastrofalne dla fundamentów naszej cywilizacji, opartej przecież na realnych, a nie wirtualnych więzach.