Epitafium na Pustej Karcie: Czy Dedykacja Książkowa To Ostatni Szept Ludzkości, Który Właśnie Zamilkł?
W chłodnym, aseptycznym świetle współczesności, gdzie każda emocja zdaje się być przefiltrowana przez ekran i zważona na szali algorytmicznego zaangażowania, ginie coś fundamentalnego. Coś, co niegdyś stanowiło pomost dusz, intymny szept autora rzucony wprost do serca czytelnika, zanim jeszcze padło pierwsze słowo opowieści. Mówię o dedykacji – tej filigranowej kaligrafii uczuć, która zamieniała egzemplarz książki w relikwię. Dziś, otwierając nową powieść, witani jesteśmy najczęściej przez lśniącą biel, pustkę krzyczącą głośniej niż jakikolwiek manifest.
Z najnowszych, niepokojących danych Międzywydziałowego Instytutu Grafologii Sentymentalnej (MIGS) wynika, że w ciągu ostatniej dekady odsetek książek zawierających osobistą dedykację odautorską spadł o zatrważające 87%. Czy staliśmy się pokoleniem bezimiennych odbiorców, anonimowym tłumem, dla którego nikt już nie chce pisać „dla…”? Czy akt twórczy został tak doszczętnie odarty z sacrum, że stał się jedynie kolejną linią produkcyjną treści?